آموزش شنا از طریق شبیه سازی، از جمله روش های استفاده از ابزار کمک آموزشی به شمار می رود که می تواند در تحقق انتقال مثبت الگوی حرکتی دانش اجرای مهارت های چهارگانه شنا، با استفاده از کمترین امکانات به کمک مربیان آید. هدف از انجام این پژوهش شبیه سازی الگوی حرکتی مهارت شنا کرال سینه در خشکی بود. در این تحقیق 50 نفر از دانشجویان دانشگاه امام حسین (ع) که واحد تربیت بدنی عمومی 2 در رشته شنا را انتخاب کرده بودند، به طور تصادفی با توجه به جدول حجم نمونه گیری مورگان انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری این تحقیق، خرک (جزء اسباب های مورد استفاده در ژیمناستیک) بوده است. روش جمع آوری داده ها، مشاهده و نظر سه نفر از مربیان مجرب شنا، نسبت به انجام الگوی حرکتی آزمودنی ها بود، که بصورت نمره 20 ارزشی ارایه گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون، تحلیل شده است. با توجه به یافته های تحقیق، ضریب همبستگی نمره های بدست آمده از ارزیابی الگوی حرکتی مهارت شنای کرال سینه در خشکی، و انجام مهارت شنای کرال سینه در آب، معادل r=0.365 با سطح خطای p=0.009 و همچنین ضریب تعیین یا وجه مشترک آن r2=0.136 معین گردید. مقدار همبستگی حاصل می تواند به این معنا تعبیر شود که الگوی حرکتی مهارت شنای کرال سینه در آب را، در خشکی، بر روی وسیله ای بنام خرک (شبیه ساز) جهت انتقال مثبت یادگیری و تقویت این مهارت انجام داد.

هدف از این پژوهش، مقایسه مهارتهای حرکتی پایه منتخب (دریافت کردن، پرتاب بالای شانه) کودکان 7 ساله شهرستان ارومیه بود. در پژوهش حاضر که از نوع توصیفی- میدانی بود، 102 دختر و 102 پسر کلاس اول ابتدایی مدارس دولتی آموزش و پرورش شهرستان ارومیه به عنوان آزمودنی شرکت کردند. اطلاعات پژوهش از طریق فیلم برداری مهارت های مورد نظر از سه زاویه روبرو، پهلو و پشت جمع آوری شد. الگوی دریافت کردن با استفاده از روش مرحله ای سیفلد و همکاران (1983) و الگوی پرتاب بالای شانه با روش مرحله ای روبرتون- هالورسون (1984) ارزیابی و ویژگی های کلی این مهارت ها مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آزمون آماری یومن ویتنی استفاده گردید. نتایج نشان داد، مهارت دریافت کردن بین پسران و دختران تفاوت معنی داری وجود ندارد و در مهارت پرتاب بالای شانه برتری از آن پسران است (P<0.05). بر اساس یافته های پژوهش، بیشتر آزمودنی های پژوهش، در مقایسه با معیارهای وابسته به سن، پایین تر از مرحله پیشرفته از این مهارت ها قرار دارند.

مقدمه: حرکت، یک راه برقراری ارتباط اجتماعی کودک با سایر افراد در زندگی اش است. کودک با حرکت کردن در محیط تجربه های مختلفی را کسب می کند، هرچند مهارت های او هنوز تکامل نیافته است. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تمرین های حرکتی در آب بر رشد مهارت های عاطفی- اجتماعی و مهارت های حرکتی درشت کودکان 3 تا 6 سال انجام گرفت.روش پژوهش: پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعة آماری کودکان دختر در مهدکودک های شهر فریدن استان اصفهان بودند. 23 نفر به شکل در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (12نفر) و کنترل (11نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی، 16جلسة 50دقیقه ای تمرین های حرکتی در آب را به مدت هشت هفته انجام دادند و گروه کنترل، فعالیت های روزمرة خود را طبق برنامه های معمول انجام دادند. هر دو گروه، نسخة سوم آزمون رشد مهارت های حرکتی درشت اولریخ و پرسشنامة مهارت های عاطفی اجتماعی گرشام و الیوت (1990) را در شرایط کاملاً مشابه در پیش آزمون و پس آزمون اجرا کردند. تجزیه وتحلیل داده ها با آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره در سطح معنا داری 0/05 و در نرم افزار اس پی اس اس نسخة 26 انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد بازی های حرکتی در آب به شکل معنا داری موجب رشد مهارت های درشت (جابه جایی و کنترل شیء) و مهارت های عاطفی- اجتماعی (همکاری، جرأت ورزی، خودکنترلی و مسئولیت پذیری) بیشتری نسبت به گروه کنترل شد ( P ≤0/05 ).نتیجه گیری: با ارائة برنامة آموزشی بازی در آب می توان فرصتی برای رشد مهارت های عاطفی- اجتماعی و مهارت های حرکتی درشت کودکان پیش دبستانی دختر فراهم کرد.

مقدمه: یکی از اختلال های شایع در دوران کودکی اختلال نقص توجه/ بیش فعالی است. یک زیر مجموعه مهم از این کودکان با مشکلات حرکتی از جمله مهارت های حرکتی و هماهنگی های حرکتی روبه رو می شوند. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش رایانه ای مهارت های دیداری-حرکتی بر مهارت های دید اری-حرکتی کودکان با اختلال نقص توجه/ بیش فعالی انجام شد. روش: پژوهش حاضر آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان پسر با اختلال نقص توجه/ بیش فعالی بود که در سال تحصیلی 99-1398 در مقطع ابتدایی شهر مشهد مشغول به تحصیل بودند. با استفاده از مقیاس درجه بندی کانرز فرم معلم 30 نفر به صورت تصادفی (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) جایگزین شدند. ابزارها شامل بازی رایانه ای پژوهشگر ساخته رایا پویا با الگوبرداری از نرم افزار بسته آموزشی شناختی (Cog Pack)، مقیاس درجه بندی کانرز فرم معلم (1969) و آزمون مهارت های دیداری-حرکتی، ویراست سوم (TVMS-3) بود. داده ها به شیوه تحلیل کوواریانس تک متغیره و در محیط نرم افزار SPSS نسخه 23 تحلیل شد. یافته ها: یافته های پژوهش بیانگر آن بود که آموزش رایانه ای مهارت های دیداری-حرکتی در بهبود مهارت های دیداری-حرکتی (0/01>P) کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی موثر بوده و 35/4 درصد تفاوت ها در نمرات پس آزمون مهارت های دیداری-حرکتی مربوط به آموزش رایانه ای مهارت های دیداری-حرکتی است (0/01>P). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش به نظر می رسد آموزش رایانه ای مهارت های دیداری-حرکتی یک روش درمانی کارآمد است که باعث بهبود عملکرد مهارت های دیداری-حرکتی می شود.

زمینه و هدف: مهارت های حرکتی از توانایی های اساسی برای یادگیری و موفقیت در مدرسه است. حرکت و یادگیری مبدأ تمام ادراکات و یادگیری هاست. در راستای مشکلات حرکتی دانش آموزان کم توان ذهنی، یکپارچگی حسی حرکتی از جمله درمان هایی است که منطبق بر تئوری های ادراکی-حرکتی است. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تمرینات یکپارچگی حسی حرکتی بر مهارت های حرکتی درشت دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. روش: پژوهش حاضر به روش آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، و دوره پیگیری، همراه با گروه گواه انجام شده است. جامعه مورد مطالعه شامل تمام دانش آموزان کم توان ذهنی شهر فیروزآباد در سال تحصیلی 97-96 بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر از دانش آموزان کم توان ذهنی مقطع سنی 7 تا 14 سال کلاس های اول تا ششم شهر فیروزآباد بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. سپس گروه آزمایش به مدت 10 جلسه (دو روز در هفته) و هرجلسه بین 25 تا 45 دقیقه، تمرینات یکپارچگی حسی حرکتی را دریافت کردند؛ در حالی که در این مدت، گروه گواه هیچ گونه تمرین و آموزشی دریافت نکرد. در این مطالعه از آزمون تبحر حرکتی بروینینکز اوزرتسکی به عنوان پیش آزمون، پس آزمون، و پیگیری برای گردآوری داده های استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده های این مطالعه نشان داد که مداخله یکپارچگی حسی حرکتی باعث افزایش نمره مهارت های حرکتی درشت درگروه آزمایش شده است که این اثر بعد از یک ماه نیز پایدار مانده است (0/001P<). نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که استفاده از مداخله مبتنی بر روش یکپارچگی حسی حرکتی توانسته است با تأکید بر مهار حرکات پایه، حفظ حالت بدن یا تعادل، برتری جانبی، حرکات جابجایی و جهت یابی، آگاهی و تصویر ذهنی بدن، مهارت های حرکتی دانش آموزان کم توان ذهنی را ارتقا دهد.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین و مقایسه سبک های یادگیری ورزشکاران در رشته های مختلف شناختی، ادراکی حرکتی و حرکتی است. بدین منظور، 27 بازیکن زن شطرنج (شناختی)، 30 بازیکن زن والیبال (ادراکی حرکتی) و 26 بازیکن زن پرتاب نیزه و دیسک (حرکتی) با استفاده از پرسشنامه سبک های یادگیری کلب مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داده است توزیع سبک های یادگیری در رشته های فوق تفاوت معنادار دارد. مطابق با نتایج در گروه شناختی؛ سبک یادگیری جذب کننده 20 درصد، واگرا 2 درصد، همگرا، 5 درصد، در گروه ادراکی حرکتی جذب کننده 12 درصد، واگرا 10 درصد، همگرا 8 درصد، انطباق یابنده 10 درصد و در نهایت در گروه حرکتی سبک یادگیری جذب کننده درصد، واگرا 12 درصد، همگرا 6 درصد و انطباق یابنده صفر درصد را به خود اختصاص داده اند (P<0.05).نتایج نشان داده است توزیع سبک های یادگیری در رشته های فوق تفاوت معنی داری دارد. به طوری که سبک غالب در رشته های شناختی و ادراکی-حرکتی، جذب کننده، اما سبک غالب در رشته های حرکتی واگرا بوده است.

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر برنامه حرکتی پیش رونده بر بهبود مهارت های حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم بود. روش مطالعه حاضر نیمه تجربی بوده و از نوع پیش آزمون، آزمون میانی، پس آزمون و آزمون یادداری می باشد که از بین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در شهرهای سمنان و یزد، 16 نفر به صورت نمونه های در دسترس انتخاب شدند و بر اساس سن (8.26±3.1 سال)، جنس، شدت و درجه اوتیسم و نیز پایه تحصیلی به طور نسبی همتاسازی شده و در گروه تجربی (8) و کنترل (8) قرار گرفتند. ابتدا پیش آزمون با استفاده از آزمون اولریخ 2000 از آزمودنی ها به عمل آمد. برنامه حرکتی پیشرونده به مدت 30 جلسه اجرا شد. پس از 15 جلسه آزمون میانی و 30 جلسه آزمون پایانی از کودکان به عمل آمد و نیز پس از 30 روز از پایان تحقیق آزمون یادداری انجام شد. از آزمون KS جهت تعیین نرمال بودن داده ها و از آزمون تحلیل واریانس عاملی با طرح تکرار اندازه گیری و نیز آزمون تعقیبیLSD  جهت تعیین کمترین تفاوت معناداری استفاده شد. یافته ها تحقیق نشان داد که برنامه حرکتی پیشرونده نسبت به گروه کنترل در سطح معناداری P<0.05 تاثیر بیشتری بر رشد مهارت های دستکاری، جابجایی و مهارت درشت داشته است.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه رشد مهارت های حرکتی درشت در دو بخش جابه جایی و کنترل شیء کودکان پیش دبستانی در محیط غنی و محروم بود شرکت کنندگان در این تحقیق 39 کودک، با میانگین سنی 5 سال بودند. 19 کودک در محیط محروم (شیرخوارگاه آمنه) و بدون تجربیات حرکتی گسترده و 20 کودک از یکی از مراکز پیش دبستانی با تجارب حرکتی گسترده، انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از آزمون رشد حرکتی درشت اولریخ (2000) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین نمره درصدی جابه جایی (P=0.001)، نمره درصدی کنترل شیء(P=0.004)  و نمره های بهره رشد حرکتی (P=0.001) در دو گروه غنی و محروم تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین کودکان دارای تجارب و آموزش های حرکتی متنوع در مقایسه با کودکان محروم از چنین آموزش هایی، عملکرد کیفی بهتر و بیشتری در حرکات درشت داشتند.

این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی بازی درمانی بر روی مهارت های حرکتی و یکپارچگی دیداری-حرکتی کودکان 2-4 سال دارای تولد زودرس انجام شد.-این مطالعه، آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعة آماری پژوهش، کودکان 2-4 سال دارای تولد زودرس شهرستان آمل بودند. نمونه ی پژوهش که دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند شامل 20 کودک بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جای گرفتند. گروه آزمایشی (10 کودک) در 24 جلسه (8 هفته، هفته ای 3 جلسه، هر جلسه یک ساعت) مداخله ی بازی درمانی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل (10 کودک) در مداخله شرکت نکردند. ابزارهای این مطالعه نسخة دوم مقیاس رشد حرکتی پی بادی (فولیو و فیوئل، 2000) و ویرایش ششم آزمون رشدی یکپارچگی دیداری-حرکتی بیری (بیری، بوکتنیکا و بیری، 2010) بود. داده های حاصل با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شد. یافته ها نشان دادند که نمرات آزمون بهرة حرکتی کل (05/0>P) و یکپارچگی دیداری-حرکتی (05/0>P) در گروه آزمایشی به طوری معناداری بیشتر از نمرات گروه کنترل بود. نتایج این پژوهش نشان داد که پس از اِعمال مداخله ی بازی درمانی، رشد حرکتی و یکپارچگی دیداری-حرکتی گروه آزمایشی بیشتر از گروه کنترل شد. بنابراین، در این دو حوزه به برنامة توانبخشی ویژه ای نیاز است تا باعث جبران تأخیر رشد حرکتی و بهبود یکپارچگی دیداری-حرکتی کودکان دارای تولد زودرس شود.

زمینه و هدف ناتوان هوشی یکی از ناهنجاری های ادراکی-حرکتی دوران رشد است؛ کودکان دارای ناتوانی هوشی علاوه بر بهره هوشی در مهارت های حرکتی نیز نمره کمتری از هم سن و سال های خود کسب می کنند. پژوهش های متعددی تاثیر تمرینات بدنی مختلف بر بهبود مهارت های حرکتی سایر کودکان را نشان داده اند؛ بنابراین هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات ادراکی-حرکتی بر رشد مهارت های حرکتی پسران ناتوان هوشی تربیت پذیر بود. روش بررسی براساس هدف پژوهش، 20 پسر ناتوان هوشی تربیت پذیر از مرکز بهزیستی شهرستان مریوان با میانگین سنی 8٫ 1± 3٫ 11 سال و ضریب هوشی 6٫ 84± 39٫ 14 با روش نمونه گیری هدفمند مطالعه شدند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد، سپس نمونه ها به صورت هدفمند به دو گروه 10 نفری کنترل و آزمایش تقسیم شدند. در این پژوهش برای سنجش مهارت های حرکتی درشت و ظریف از آزمون تبحر حرکتی برونینکس-اوزرتسکی استفاده شد. گروه آزمایش، تمرینات ادراکی-حرکتی را طی 24 جلسه و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه و سه روز در هفته انجام دادند. پس از 24 جلسه تمرین از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون-های ناپارامتریک ویلکاکسون و یومن ویتنی (نرم افزار SPSS16) تجزیه وتحلیل شد. یافته ها نتایج نشان داد که این دوره تمرینی تاثیر معناداری روی مهارت های حرکتی سرعت دویدن و چابکی (0٫ 008=p)، تعادل (0٫ 015=p)، هماهنگی دوسویه (0٫ 015=p) و قدرت (0٫ 011=p) در گروه آزمایش داشته است. درحالی که تاثیر این دوره تمرینی روی مهارت های حرکتی سرعت پاسخ، کنترل بینایی-حرکتی و سرعت و چالاکی اندام فوقانی ازنظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری از نتایج به دست آمده چنین برداشت می شود که برنامه تمرینی به کاررفته در پژوهش حاضر برای بهبود مهارت های حرکتی درشت در پسران ناتوان هوشی تربیت پذیر مناسب بوده و می تواند به عنوان برنامه تمرینی توسط مراکز مربوطه به کار گرفته شود.